limon olmanın...

limon olmak gibi bir planım yoktu.

birden limon oldum. bu hoşuma gitti.

birden limon olmayayım diye "zaman var" deyip bekliyordum ama beklemenin anlamını arayınca ne gereksiz dedim. ne gereksiz bir bekleyiş. sonuçta birden limon olmanın kime, ne zararı olabilirdi ki? limon olmak güzel. 

zararı olacak şeylerden arınmak lazım dedikçe zararın içine daha çok battığın da bir gerçek. biraz öylece durmayı bileceksin. hani kıpırdamadan durduğunda ayı (ayı? nasıl bir örnek şimdi bu?) nasıl bir şey yapmaz, sen de zarar karşısında biraz rahat olacaksın. zarar gelecek, karşında duracak, sana dokunacak; onu, göreceksin, duyacaksın. eğer ondan kaçmaya başlarsan, gelir seni ham diye yutar. yani zarar dediğin her neyse o, kara bir bulut gibi geçerken, güneşin nerede olduğunu hastalıklı bir şekilde sorgulamayı alışkanlık haline getirirsen, zararın seni de alıp geri getirmemek üzere yanında götürmesi pek de imkânsız değil. (hımm...bir dakika nereye gidiyor bu konu? ayı örneği de neydi, ya kara bulut? zarar derken neyi kastediyorum ki? yine öyle karıştı ki ortalık, hadi kurtuluş bulayım kendime, saatin çok çok geç olmasına vurayım bu yazdıklarımı.)

tamam susacağım, son sözüm:

sevgili inatçı çıkmaz sokak sakini, 

lafı dolandırma, zarar falan zannetme ani davranışlarını (ayrıca beynindeki bir eylemdi bu da kaç haftadır). lütfen limon olduğunu kabullen, eğer kabullenmiyorsan günün birinde bu dış plan tasarımını değiştirmenin ne kadar kolay olduğunu söyle kendine, yok bir kere limonsam ben sonsuza dek limonumdur diyorsan o çıkmaz sokağın o inatçı arnavutu, inadın cahile ait olduğunu, lütfen sabit fikirlilikten uzaklaşmanın sağlığa uygunluğunu kendi kulağına fısılda dur.

tamam canım kabul. ben limonum ve limon olmak hoşuma gitti. ekşiyim, yüz buruştururum ama güzel dallarım var. zamana göre yeşil ve sarı olmayı seven yapraklarım var. ayrıca çıkmaz'ın sonu benim sayemde kasvetinden kurtuluyor. sayabilirim belki daha ama yeter. yeter. yeter.